De architectuurfunctie van organisaties is bouwkundig vergelijkbaar met de sterkte van de fundering waarop het gebouw gebouwd is (en doorlopend wordt aangepast). Dat is een verantwoordelijkheid waar u ‘u’ tegen zegt. Sommige stromingen stellen enterprise architectuur gelijk aan informatiemanagement, en ik begrijp die redenering wel. Toch zie ik een belangrijk (semantisch) verschil. De architectuurfunctie definieert namelijke routepunten waar de organisatie dient te geraken en stelt (mede!) kaders die de vrijheid bieden om deze routepunten te bereiken. Immens belangrijk, niet onregelmatig verkeerd begrepen.
De organisatie begrijpt dat er kaders zijn, en dat bepaalde risico’s niet gelopen willen worden, en ook dat e.e.a. nog binnen een bepaald budget. Tegelijk lijkt dit begrip als sneeuw voor de zon te verdwijnen als het om IT-investeringen gaat. De metafoor die ik er dan bij pak dat er wordt gevraagd om een deur van 5 meter hoog te plaatsen in een ruimte van 2,60m hoog. Met de nodige interne verbouwingen lukt dat wel. Het beschikbare budget wordt flink overschreden, andere interne ruimte offeren we op en het onderhoud van die deur wordt ook een ander verhaal omdat er bij elke onderhoudsbeurt een complete rolsteiger opgesteld moet worden in plaats van een keukentrapje en de klanten 3 dagen per jaar niet naar binnen kunnen.
Voor een succesvolle architectuurfunctie is het daarom niet alleen belangrijk om commitment op directieniveau te hebben, maar ook de key stakeholders te managen, het reilen en zeilen van de organisatie te kennen zodat architectuur artefacten (‘de’ enterprise architectuur, plateauplanningen, principes, PSA’s, and-the-like) aansluiting vinden bij de dagdagelijkse praktijk, en niet vanuit een ivoren (theoritische) toren bedacht zijn. Zullen we over deze uitdagingen eens een boeiend gesprek aangaan?
